płk Józef Koczwara

Urodził się 16 marca 1889 r. w Mokrzyskach, w 1911 ukończył gimnazjum w Bochni. Studiował na Wydziale Prawa na Uniwersytetu Jagiellońskiego, a równocześnie w Akademii Handlowej. Należał w tym okresie do Zrzeszenia Akademickiego "Znicz" i Polskich Drużyn Strzeleckich.

Wkrótce po wybuchu I wojny światowej, 31 lipca 1914 r. wstąpił do l Brygady Legionów Polskich. Początkowo służył w piechocie, następnie w 1 Pułku Ułanów Beliny. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austro-węgierskiej, należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 r. wstąpił do 11 Pułku Ułanów Legionowych. Brał udział w wojnie polsko- rosyjskiej 1920 r., podczas której został ranny. W pułku tym służył do 1927 r. Następnie był kwatermistrzem 5 Pułku Ułanów Zasławskich, po czym w latach 1928-1931 zastępcą dowódcy 18 Pułku Ułanów Pomorskich.
  

8 lipca 1931, jako oficer kawalerii objął dowództwo 2 Pułku Pancernego w Żurawicy. W grudniu 1933 pułk został przeformowany na 2 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych. Batalionem dowodził do 7 czerwca 1934. Powrócił na krótko do kawalerii, będąc w latach 1934-1936 zastępcą dowódcy, od 1935 r. dowódcą 2 Pułku Ułanów Grochowskich. Od 27 marca 1936 r. był dowódcą Broni Pancernych (po Tadeuszu Kossakowskim). Ustąpił z tego stanowiska 3 kwietnia 1937 r. uznając się za zbyt mało kompetentnego w sprawach produkcji i techniki. Następnie od 1 maja 1937 r. do wybuchu wojny był dowódcą 1 Grupy Pancernej (była to jednostka zajmująca się m.in. szkoleniem i przygotowaniami mobilizacyjnymi podległych jednostek: 1, 3, 8 i 10 Batalionów Pancernych).
 

Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej 1939 r. był dowódcą Broni Pancernych Armii "Prusy". Ewakuował się na Węgry, gdzie został internowany. Wydostał się następnie z internowania i w 1941 r. powrócił do okupowanej Polski.
Wstąpił następnie do Armii Krajowej, pod pseudonimem "Zbigniew". Od 1943 r. był dowódcą - Inspektorem Głównym Wojskowej Służby Ochrony Powstania w Komendzie Głównej AK. Brał udział w tym charakterze powstaniu warszawskim. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w oflagu II C Woldenberg.
 

Po wyzwoleniu powrócił do Polski. Pracował w rolnictwie, w 1958 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 maja 1978 w Tarnowie.
 

Awanse:

• rotmistrz zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 sklasyfikowany z 38 lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii)

• major ze starszeństwem z 1 lipca 1925

• podpułkownik 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 15 lokatą w korpusie oficerów kawalerii

Odznaczenia

• Order Virtuti Militari V klasy (1923)

• Order Odrodzenia Polski V klasy,

• Krzyż Niepodległości (1931)

• Krzyż Walecznych (1922)

• Złoty Krzyż Zasługi (1929) i inne